Λάμπει, σαν αστραπή μες στο σκοτάδι
και λάμπει κι εδώ στο θέατρο το βράδυ
Λάμπουν γυναίκες με όμορφα στολίδια
και λάμπουν του πάλκου επάνω τα σανίδια
Κι εγώ που είμαι εδώ για σένα μόνο
βρήκα μιαν αφορμή και σ’ ανταμώνω,
πάντα μ’ αυτή την ίδια αμφιβολία
και πάντα πως τάχα ακούω τη συναυλία
Βίβα λα μούζικα και ντίβα
με το τραγούδι της που με πα
μέχρι την άβυσσο, κοίτα μπορώ
μέσ’ από σένα εγώ να ζω
Γελάς, κι από τον εξώστη εγώ ζηλεύω
κάτι που εσύ το ζεις κι εγώ το κλέβω
ίσως, κι εσύ βαθειά να λες το έλα
και πρέπει να κάνω εγώ αυτή την τρέλα
Μα να, τα φώτα σβήνουν ένα-ένα
με είδες ή έτσι φάνηκε σε μένα
Σκοτάδι, σε λίγο αδειάζει κι η πλατεία
και μένει μονάχα η έξοχη μαγεία
Ζήτω στον έρωτα που με πάει
με το τραγούδι του που με πάει
μέχρι την άβυσσο, κοίτα μπορώ
μέσ’ από σένα εγώ να ζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου